ΠΟΤΑΜΙΑ
Ποτάμια λάμπουν μες στο φως
Τυλίγουν την ομίχλη
Στις θάλασσες ξεβγάζουνε
Τραγούδια περασμένα
Από τη ρίζα των βουνών
Και τα μεγάλα δάση
Στις πόλεις διακλαδίζονται
Το χιόνι καθρεφτίζουν
Των δέντρων νιώθουν τον σφυγμό
Του άνεμου τη φόρα
Στα σύννεφα αντανακλούν
Την ασημένια λάμψη
Κυλούν αργά σαν προσευχές
Στο σούρουπο του κόσμου
Και ξεχειλίζουν κάποτε
Σαν τον λυγμό στο αίμα
Μουρμουρητό ψαλμωδιών
Και λέξεις ξεχασμένες
Μες στα νερά τους πνίγηκαν
Κοπάδια και νομάδες
Κι αυτοί που τα
κατάφεραν
Να βγουν στην άλλη όχθη
Έχουν να πουν πως δυο φορές
Κανείς δεν τα διαβαίνει
Στα ίδια ποτάμια δυο φορές
Κανένας μας δεν μπαίνει
Ηράκλειτος ο σκοτεινός φιλόσοφος Εφέσου
Τον λόγο αυτόν μας άφησε μες στην ροή του χρόνου.
